Informacje ogólne
Wyraz „chmiel” odnosi się do trzech grup produktów:
- szyszek chmielu, świeżych lub suszonych
- chmielu w postaci proszku lub granulek
- wyciągu z szyszek chmielu.
W Unii Europejskiej około 2,6 tys. gospodarstw uprawia chmiel na obszarze 26,5 tys. ha, co stanowi 60 proc. całkowitej powierzchni upraw chmielu na świecie.
Chmiel uprawia się w 14 krajach UE. W Niemczech na uprawę chmielu przypada około 17 tys. ha, co stanowi 60 proc. powierzchni upraw chmielu w UE, a jedną trzecią na świecie. Pozostałymi głównymi producentami chmielu w UE są Czechy, Polska i Słowenia.
Na całym świecie, a zwłaszcza w Europie, zmniejsza się powierzchnia upraw. Jedną z przyczyn są coraz wyższe plony alfa-kwasów i malejące zastosowanie w produkcji piwa. Alfa-kwas jest składnikiem chmielu, który odpowiada za gorzki smak i inne aromaty piwa.
Produkcja
UE produkuje rocznie około 50 tys. ton chmielu. Produkcja alfa-kwasu regularnie przekracza 5 tys. ton.
Roczna produkcja chmielu na całym świecie waha się od 80 do 100 tys. ton, co odpowiada 8 do 10 tys. ton alfa-kwasu. Popyt na alfa-kwas jest szacowany na około 8 tys. ton przy założeniu, że średnio potrzeba 4,1 g na hektolitr piwa. Zawartość chmielu w piwie różni się w zależności od rodzaju piwa (zwłaszcza pod kątem gorzkiego smaku) i użytej odmiany chmielu. W następstwie postępu technicznego i coraz wyraźniejszego preferowania przez konsumentów mniej gorzkiego piwa zawartość chmielu z roku na rok spada (w 1995 r. wciąż jeszcze wynosiła 6,3 g alfa-kwasu na hektolitr).
Chociaż produkcja piwa na świecie wzrasta, popyt na alfa-kwas rośnie tylko nieznacznie. Ponieważ obecnie podaż przekracza popyt, średnie ceny umowne i ceny na wolnym rynku dla chmielu są od 2009 r. stosunkowo niskie.
Więcej informacji
Sprawozdania ze zbiorów chmielu
Handel zagraniczny
UE – a zwłaszcza Niemcy – są jednym z centrów światowego rynku chmielu. UE jest tradycyjnie eksporterem netto chmielu. W ciągu ostatnich kilku lat nadwyżka eksportowa wyniosła około 20 tys. ton ekwiwalentu szyszek chmielu. Głównymi nabywcami są Rosja, a po niej Stany Zjednoczone i Japonia.
Wszystkie oprócz jednego państwa członkowskiego UE, które uprawiają chmiel, należą do Międzynarodowej Organizacji Chmielarskiej. Jej celem jest promowanie wymiany informacji, zarówno między producentami, jak i producentami a innymi lokalnymi zainteresowanymi stronami z tego sektora (przedsiębiorstwa handlowe i browary).
Chmiel i produkty chmielowe mogą być importowane do UE pod warunkiem dołączenia do nich świadectwa równoważności wydanego przez agencję upoważnioną przez państwo trzecie pochodzenia lub, w przypadku gdy w kraju pochodzenia nie ma takiej agencji, przez upoważnioną agencję spoza kraju pochodzenia produktu.
Podstawa prawna
Rozporządzenie (UE) nr 1308/2013 o wspólnej organizacji rynków produktów rolnych określa główne przepisy dotyczące sektora chmielu: certyfikacji, grup producentów i importu.
Więcej informacji
Odpowiednie przepisy UE dotyczące chmielu
Komitety
Aby zagwarantować, że Komisja Europejska korzysta z uprawnień do przyjmowania aktów wykonawczych pod kontrolą krajów UE, powołano różne komitety, które regularnie obradują i wspierają ją w tym zadaniu. W ich skład wchodzą przedstawiciele rządów, a przewodniczy im przedstawiciel Komisji Europejskiej.
Komitet ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych omawia kwestie takie jak zmiany cen rynkowych czy też produkcja i wymiana handlowa w UE i państwach trzecich.